Ստեֆան Մալարմե

Ավա՜ղ, մարմինն իմ տխուր է, ու կարդացի գրքերն համակ,
Եվ զգում եմ, որ հավքերը խենթ թպրտում են երկնի տակ՝
Հարբած անփայլ փրփուրներից անծանոթ ու օտարոտի.
Ես կփախչե՜մ, կհեռանա՜մ. և ո՛չ մի բան իմ խենթ սրտին,

Ստեֆան Մալարմե

Գիրգ ծաղկանց պես գեղեցիկ հավերժական լազուրի
Պայծառատես հեգնանքը հոգնեցնում էր ուժասպառ
Բանաստեղծին, որ Վշտի անապատում
անբերրի
Նզովում էր, անիծում իր հանճարը
անբարբառ: