Արթյուր Ռեմբո

Կոհակներում սև ու խաղաղ, ուր աստղերն են նիրհում անկար,
Ճերմակ Օֆելյան է լողում՝ հսկայական շուշանի պես,
Դանդաղորեն լողում է նա՝ պառկած քողում լայն ու երկար…
Անտառներից հեռու՜-հեռու՜ լսվում է ձայն մի աղեկեզ։

Արթյուր Ռեմբո

Տեսա սառույցներ,  արևներ արծաթ, կիզիչ երկինքներ, կոհակներ սաթե,
Ու ծովածոցեր, որոնց գարշահոտ ծանծաղուտներն են զզվելի պատել,
Հսկա, թունավոր վիշապներ տեսա, որ ոջիլներ են խժռում մահացած,
Հետո սողալով անհետանում են սև բուրմունքների անտառում անանց: