Ստեֆան Մալարմե

Տխրեց լուսինը: Երազող-տրտում սերովբեն
թաքուն,
Մշուշոտ ծաղկանց անդորրում գունատ, աղեղը ձեռքին,
Մեռնող ջութակի ճերմակ հառաչն ու ողբն էր սայթաքուն
Իջեցնում զգույշ լազուրի աղոտ
լուսապսակին:

Ստեֆան Մալարմե

Ավա՜ղ, մարմինն իմ տխուր է, ու կարդացի գրքերն համակ,
Եվ զգում եմ, որ հավքերը խենթ թպրտում են երկնի տակ՝
Հարբած անփայլ փրփուրներից անծանոթ ու օտարոտի.
Ես կփախչե՜մ, կհեռանա՜մ. և ո՛չ մի բան իմ խենթ սրտին,