I
Կոհակներում սև ու խաղաղ, ուր աստղերն են նիրհում անկար,
Ճերմակ Օֆելյան է լողում՝ հսկայական շուշանի պես,
Դանդաղորեն լողում է նա՝ պառկած քողում լայն ու երկար…
Անտառներից հեռու՜-հեռու՜ լսվում է ձայն մի աղեկեզ։
Արդեն հազար տարի է, ինչ այդ Օֆելյան մելամաղձոտ
Անցնում է հանց ճերմակ ուրու սև գետերով երկարահուն։
Արդեն հազար տարի է, ինչ խենթությունը նրա թախծոտ
Մի ռոմանս է ձոնում տխուր երեկոյի թեթև քամուն։
Համբուրում է կուրծքը քամին, ծաղկեպսակը նորաբաց,
Ջրերը մեղկ ու հեշտալի նրա լայն քողն են մեղմ ճոճում.
Երազահույզ դեմքը դալուկ եղեգներն են շոյում արբած,
Եվ ուսերին արտասվում են ուռենիները դողդոջուն։
Նրա կողքին հառաչում է ջրաշուշանը մշտատև,
Լաստենու մեջ երբեմն նա արթնանում է քնից իր խոր,
Թռչունի թևն է թփի մեջ մերթ թպրտում թեթևաթև,
Եվ աստղերից մի ոսկեզօծ երգ է ընկնում խորհրդավոր։
II
Դալկահար ես դու, Օֆե՛լյա, և գեղեցիկ՝ ձյունը ինչպես,
Դու մահացար դեռ երեխա՝ տարված գետի դանդաղ հոսքով,
Նորվեգական վեհ լեռներից իջնող հովերն էին, որ քեզ
Ազատության դառը հեքիաթն էին պատմում թույլ շշուկով։
Անհայտ մի սյուք էր, որ անգութ վարսերն էր քո խառնում գանգուր
Ու ցրում էր երազներդ մի աղմուկով տարօրինակ,
Տերևների խշշյունի մեջ ու գիշերվա հառաչանքում
Բնության երգն էր ունկնդրում սիրտդ բարի ու միայնակ։
Դաժան ծովի ձայներն էին, որ կուրծքը քո այնքան տկար,
Այնքան քնքուշ ու դեռատի կոտրեցին բիրտ ու բարբարոս.
Ասպետն էր քո այն տարաբախտ՝ մռայլ, բարի մի խելագար,
Որ ապրիլյան մի առավոտ ծնկի եկավ քո դեմ անխոս։
Ազատությու՜ն, Սե՜ր, երկինքնե՜ր… Ի՜նչ ցնորքներ, օ՜, Խենթ թշվառ,
Հավատացիր նրան, ինչպես հավատում է ձյունը բոցին.
Բզկտվեցին մտքերը քո տեսիլներում երազավառ,
– Եվ ահավոր Հավերժությամբ աչքերը քո լուրթ փակվեցին։
III
Եվ Բանաստեղծն ասում է, որ երկինքներից խայտանկար
Դու ծաղիկները քո քաղած աստղերի հետ պիտի թափես –
Որ տեսել է ջրերի մեջ պառկած քողում լայն ու երկար
Օֆելյային այդ լողացող, ճերմակ՝ մի մեծ շուշանի պես։
15 մայիսի. 1870
I
Sur l’onde calme et noire où dorment les étoiles
La blanche Ophélia flotte comme un grand lys,
Flotte très lentement, couchée en ses longs voiles…
– On entend dans les bois lointains des hallalis.
Voici plus de mille ans que la triste Ophélie
Passe, fantôme blanc, sur le long fleuve noir;
Voici plus de mille ans que sa douce folie
Murmure sa romance à la brise du soir.
Le vent baise ses seins et déploie en corolle
Ses grands voiles bercés mollement par les eaux;
Les saules frissonnants pleurent sur son épaule,
Sur son grand front rêveur s’inclinent les roseaux.
Les nénuphars froissés soupirent autour d’elle;
Elle éveille parfois, dans un aune qui dort,
Quelque nid, d’où s’échappe un petit frisson d’aile:
– Un chant mystérieux tombe des astres d’or.
II
O pâle Ophélia! belle comme la neige!
Oui, tu mourus, enfant, par un fleuve emporté!
– C’est que les vents tombant des grands monts de Norwège
T’avaient parlé tout bas de l’âpre liberté;
C’est qu’un souffle, tordant ta grande chevelure,
A ton esprit rêveur portait d’étranges bruits;
Que ton coeur écoutait le chant de la Nature
Dans les plaintes de l’arbre et les soupirs des nuits;
C’est que la voix des mers folles, immense râle,
Brisait ton sein d’enfant, trop humain et trop doux;
C’est qu’un matin d’avril, un beau cavalier pâle,
Un pauvre fou, s’assit muet à tes genoux!
Ciel! Amour! Liberté! Quel rêve, ô pauvre Folle!
Tu te fondais à lui comme une neige au feu:
Tes grandes visions étranglaient ta parole
– Et l’Infini terrible effara ton oeil bleu!
III
– Et le Poète dit qu’aux rayons des étoiles
Tu viens chercher, la nuit, les fleurs que tu cueillis,
Et qu’il a vu sur l’eau, couchée en ses longs voiles,
La blanche Ophélia flotter, comme un grand lys.