Շվեյկը դատական բժիշկների առաջ
Մարզային քրեական դատարանի բարեհարմար սենյակները Շվեյկի վրա շատ բարենպաստ տպավորություն գործեցին, տպավորիչ էին սպիտակեցրած պատերը, սև, մաքրած վանդակաճաղերը և նա ինքը՝ հաստլիկ պան Դեմերտինին – նախաքննական բանտի ավագ վերակացուն իր մանիշակագույն լամբակներով ու համազգեստային գլխարկի մանիշակագույն կանտով։ Մանուշակի գույնն ընդունված է ոչ միայն այստեղ, այլև եկեղեցում՝ մեծ պասի չորեքշաբթի և ավագ չարչարանաց շաբաթվա ուրբաթ օրերի ծեսերը կատարելիս։
Կրկնվում էր այն հռչակավոր պատմությունը, որ տեղի էր ունենում Երուսաղեմի վրա հռոմեացիների տիրապետության ժամանակ։ Կալանավորներին դուրս էին բերում և նկուղում կանգնեցնում 1914 թվի Պիղատոսների առաջ, իսկ քննիչները, այդ ժամանակակից Պիղատոսները, իրենց ձեռքներն ազնվաբար լվանալու փոխարեն, «Տեսսիգ»-ից բերել էին տալիս կարմիր պղպեղի սոուսով համեմած տապակա և պլզենյան գարեջուր ու նորանոր նյութեր ուղարկում պետական դատախազություն։
Այստեղ հաճախ անհետանում էր ամենայն տրամաբանություն և հաղթանակում էր պարագրաֆը, խեղդում էր պարագրաֆը, ապշանում էր պարագրաֆը, փնչացնում էր պարագրաֆը, ծիծաղում էր պարագրաֆը, սպառնում էր պարագրաֆը, սպանում ու չէր ներում պարագրաֆը։ Այդ մարդիկ օրենքների ձեռնածուներ էին, օրենքի մեռյալ տառի քուրմեր, մեղադրյալներին խժռողներ, ավստրիական ջունգլիների վագրեր, որոնք մեղադրյալի վրա կատարելիք իրենց ոստյունի չափը որոշում էին ըստ պարագրաֆների թվի։
Բացառություն էին կազմում մի քանի հոգի (ճիշտ այնպես, ինչպես և ոստիկանական վարչությունում), որոնք օրենքը բանի տեղ չէին դնում։ Քանզի մոլախոտերի մեջ էլ միշտ ցորյան է լինում։
Հենց այդպիսի պարոններից մեկի մոտ էլ հարցաքննության տարան Շվեյկին։ Նա մի տարեց, բարեհոգի մարդ էր, որը մի ժամանակ հարցաքննելով հայտնի մարդասպան Վալեշին՝ շարունակ նրան առաջարկել էր. «Խնդրեմ, նստեցեք, պարո՛ն Վալեշ, ահա ազատ աթոռ»։
Երբ Շվեյկին բերին, դատավորն իրեն հատուկ սիրալիրությամբ նրան խնդրեց նստել ու ասաց.
– Ուրեմն, դո՞ւք եք այդ Շվեյկը։
– Կարծում եմ, որ ես պիտի լինեմ,– պատասխանեց Շվեյկը,– քանի որ և՛ հայրիկս էր Շվեյկ, և՛ մայրիկս էր պանի Շվեյկ։ Ես չեմ կարող նրանց խայտառակել ու ազգանունս ուրանալ։
Մի սիրալիր ժպիտ սահեց դատաքննիչի դեմքի վրայով։
– Լա՜վ բաներ եք արել դուք այստեղ։ Ձեր խղճի վրա շատ բան կա։
– Իմ խղճի վրա միշտ էլ շատ բան է եղել,– ասաց Շվեյկը, ժպտալով ավելի սիրալիր, քան պարոն դատաքննիչը։– Իմ խղճի վրա, թերևս, ավելի շատ բան կա, քան ձեր խղճի վրա, ձերդ ողորմածություն։
Ծերուկը նորից սիրալիր ժպտաց։
– Դա երևում է այս արձանագրությունից, որը ստորագրել եք,– ոչ պակաս սիրալիր տոնով շարունակեց դատաքննիչը։– Արդյոք ոստիկանատանը ձեզ վրա ճնշում չե՞ն գործադրել։
– Ի՜նչ եք ասում, ձերդ ողորմածություն: Ես ինքս նրանց հարցրի, թե պե՞տք է ստորագրեմ, և երբ ինձ ասացին՝ պետք է, հնազանդվեցի։ Հո ստորագրությանս համար հետները կռիվ չպիտի անեի։ Դա, անշուշտ, ինձ օգուտ չէր բերի։ Ամեն գործի մեջ պետք է կարգ ու կանոն լինի։
– Դուք ձեզ, պան Շվեյկ, միանգամայն առո՞ղջ եք զգում։
– Չեմ կարող ասել միանգամայն առողջ, ձերդ ողորմածություն, ռևմատիզմ ունեմ, ծնկներիս օպոդելդոկ եմ քսում։
Ծերուկը նորից սիրալիր ժպտաց։
Իսկ ի՞նչ կասեիք, եթե ձեզ ուղարկեինք դատական բժիշկների մոտ։
— Կարծում եմ, վիճակս այնքան էլ վատ չէ, որ պարոն բժիշկներն ինձ համար ժամանակ վատնեն։ Ոստիկանական վարչությունում ինձ մի բժիշկ արդեն քննել է, թե հո տրիպեր չունեմ։
– Գիտեք ինչ, Շվեյկ, մենք այնուամենայնիվ կփորձենք դիմել դատական բժիշկներին։ Մի լավ հանձնաժողով կընտրենք, ձեզ նախնական կալանքի տակ կառնենք, իսկ դուք այդ միջոցին մի լավ կհանգստանաք։ Արձանագրությունից հետևում է, որ իբր լուրեր եք տարածել, թե շուտով պատերազմ կծագի։
– Կծագի, ձերդ ողորմածություն պարոն խորհրդական, շատ շուտով կծագի։
– Արդյոք ընկնավորությամբ չե՞ք տառապում։
– Կներեք, չեմ տառապում։ Ճիշտ է, մի անգամ Կարլի հրապարակում մազ մնաց ընկնեի, երբ ինձ մի ավտոմոբիլ կպավ։ Բայց դա շատ տարիներ առաջ էր։
Դրանով հարցաքննությունն ավարտվեց։ Շվեյկը թոթվեց դատաքննիչի ձեռքը և, վերադառնալով իր խուցը, հարևաններին ասաց.
– Այսպիսի բան. դուրս է գալիս, որ էրցհերցոգ Ֆերդինանդի սպանության պատճառով դատական բժիշկները ինձ պետք է քննեն։
– Դատական բժիշկներն ինձ էլ քննեցին,– ասաց մի երիտասարդ, – երբ գորգեր գողանալու համար կանգնեցի երդվյալներրի առաջ։ Գտան, որ տկարամիտ եմ։ Հիմա ծախել-խմել եմ մի շոգեկալսիչ, բայց դրա համար ինձ ոչինչ չեն անի։ Երեկ փաստաբանս ասաց, որ եթե ինձ արդեն մի անգամ տկարամիտ են համարել, ապա դա ինձ ցմահ պետք կգա։
– Այդ դատական բժիշկներին ես բոլորովին չեմ վստահում,– ասաց ինտելիգենտի տեսք ունեցող մի պարոն։– Երբ ես մուրհակներ էի կեղծում, ի դեպ ամենայնի հաճախում էի պրոֆեսոր Հեվերոխի դասախոսություններին։ Վերջ ի վերջո ինձ բռնեցին, և ես կաթվածահար էի ձևանում ճիշտ այնպես, ինչպես այդ կաթվածահարներին նկարագրում էր պրոֆեսոր Հեվերոխը. կծեցի հանձնաժողովի մեջ մտնող դատական բժիշկներից մեկի ոտքը, խմեցի թանաքամանի միջի թանաքը և ամբողջ հանձնաժողովի աչքի առաջ, ներեցեք անհամեստությանս, պարոնա՛յք, սենյակի անկյունում էն իք արի։ Բայց հենց նրա համար, որ կծել էի հանձնաժողովի անդամներից մեկին, ինձ միանգամայն առողջ համարեցին, և դա ինձ կործանեց։
– Ես այդ քննություններից բոլորովին չեմ վախենում,– ասաց Շվեյկը։– Երբ ես զինվորական ծառայության մեջ էի, ինձ մի անասնաբույժ քննեց, և ամեն ինչ լավ վերջացավ։
– Դատական բժիշկները գարշելի արարածներ են,– արձագանքեց կուչ եկած մի մարդուկ։– Վերջերս իմ մարգագետնից պատահմամբ մի կմախք էին փորել-հանել, և դատական բժիշկները հայտարարեցին, թե այդ մարդը, ինչ֊որ բութ գործիքով գլխին հասցրած հարվածից, մեռել է սրանից քառասուն տարի առաջ։ Ես երեսունութ տարեկան եմ, սակայն ինձ նստեցրին, չնայած որ ունեմ մկրտության վկայական, չափաբերականից հանված քաղվածք ու գրանցման վկայական։
– Ես կարծում եմ,– ասաց Շվեյկը,– որ այդ ամենի վրա պետք է նայել անկանխակալ կերպով։ Ամեն մարդ կարող է սխալվել, իսկ եթե մի բանի մասին շատ մտածի՝ անպայման կսխալվի։ Ախր բժիշկներն էլ մարդ են, իսկ մարդս սխալական է։ Մի անգամ Նուսլիում, հենց Բոտիչի կամրջի մոտ, երբ ես գիշերով վերադառնում էի Բանզետից, մի պարոն մոտեցավ ինձ ու դագանակով շրմփացրեց գլխիս։ Ես, հասկանալի է, գետին գլորվեցի, իսկ նա լուսավորեց ինձ ու ասաց. «Սխալ էր, սա նա չի», և այդ սխալն այնքան բարկացրեց նրան, որ մեկ անգամ էլ մեջքս դաղեց։ Դե՛հ, ի՞նչ արած, մարդուս ճակատին գրված է՝ սխալվել մինչև մահ ու գերեզման։ Ահա մի անգամ այսպիսի դեպք է պատահել. մի մարդ գիշերը մի կիսասառած կատաղած շուն է գտել, վերցրել, տարել է տուն ու կոխել կնկա անկողինը։ Շունը տաքացել է, ուշքի եկել, կծոտել ամբողջ ընտանիքը, իսկ ամենափոքրին օրորոցի մեջ պատառոտել ու լափել։ Կամ բերեմ մի ուրիշ օրինակ, թե ինչպես է սխալվել մեր տանն ապրող խառատը։ Սա բանալիով բացել է Պոդոլի եկեղեցու դուռը, կարծելով, թե իր տունն է եկել, հանվել է խորանում, քանի որ կարծել է, թե իր խոհանոցումն է, պառկել է բեմի սուրբ սեղանի վրա, կարծելով, թե տանը անկողնու մեջ է, վրան քաշել է սուրբ գրություններով ծածկված վարշամակները, իսկ գլխի տակ դրել ավետարանը և ուրիշ սուրբ գրքեր էլ, որ ավելի բարձր լինի։ Առավոտյան նրան այնտեղ գտել է եկեղեցու պահակը, իսկ մեր խառատը ուշքի գալուց հետո բարեհոգաբար վերջինիս ասել է, թե ինքը սխալ է կատարել։ «Լա՜վ սխալ է,– ասում է եկեղեցու պահակը,– այդպիսի սխալի համար ստիպված պիտի լինենք եկեղեցին նորից օծել»։ Հետո այդ խառատը դատական բժիշկների առաջ կանգնեց, իսկ նրանք նրան ապացուցեցին, թե նա միանգամայն սթափ է եղել, թե իբր եթե հարբած լիներ՝ չէր կարողանա բանալին մտցնել կողպեքի անցքը։ Հետո այդ խառատը մեռավ Պանկրացում… Մի օրինակ էլ կբերեմ, թե ինչպես Կլադնոյում սխալվեց հռչակավոր ռոտմիստր Ռոտտերի ոստիկանական գամփռը։ Ռոտմիստր Ռոտտերը շներ էր վարժեցնում և նրանց այնքան էր մարզել շրջմոլիկների վրա քսի տալով, մինչև որ բոլոր շրջմոլիկներն սկսել էին Կլադնոյի ռայոնը շրջանցել։ Այն ժամանակ Ռոտտերը հրամայել էր, որ ժանդարմները, թեկուզ ճաքեն էլ, մի որևէ կասկածելի մարդ բռնեն ու բերեն։ Եվ ահա մի անգամ նրա մոտ բերում են բավական վայելուչ հագնված մի մարդ, որին գտել էին Լանի անտառում՝ մի կոճղի վրա նստած։ Ռոտտերն անմիջապես հրամայում է նրա պիջակի փեշից մի կտոր կտրել և այդ կտորը տալիս է հոտոտելու իր խուզարկու շներին։ Այնուհետև այդ մարդուն տանում են քաղաքից դուրս գտնվող աղյուսագործարանը և նրա հետքով բաց թողնում ասածս վարժեցրած շներին, որոնք նրան գտնում ու հետ են բերում։ Հետո նրան հրամայում են սանդուղքով բարձրանալ ձեղնահարկը, ցատկել քարաշեն ցանկապատի վրայով, նետվել լճակի մեջ, իսկ շներին բաց են թողնում իր հետևից։ Ի վերջո պարզվում է, որ այդ մարդը ռադիկալ դեպուտատ է, որը, պառլամենտում նստելուց զզված, գնացած է եղել Լամի անտառում զբոսնելու։ Դրա համար էլ ասում եմ, որ մարդս սխալական է, լինի ուսյալ թե անկիրթ տխմարի մեկը։ Մինիստրներն էլ են սխալվում։
Դատաբժշկական հանձնաժողովը, որը պիտի պարզեր, թե արդյոք Շվեյկը, նրա հոգեկան կացությունը նկատ ի ունենալով, ի վիճակի՞ է պատասխանատվություն կրելու այն բոլոր հանցագործությունների համար, որոնց մեջ մեղադրվում է, կազմված էր երեք չտեսնված լուրջ պարոններից, ըստ որում ամեն մեկի հայացքները միանգամայն տարբերվում էին մյուս երկուսի հայացքներից։ Այստեղ ներկայացված էին հոգեբուժության երեք տարբեր դպրոցներ։
Եվ եթե ի դեպս Շվեյկի գիտական երեք հակադիր դպրոցները լիովին համաձայնության եկան, ապա դա անհրաժեշտ է բացատրել միմիայն այն վիթխարի տպավորությամբ, որ Շվեյկը գործեց ամբողջ հանձնաժողովի վրա, երբ, մտնելով դահլիճ, ուր պիտի կայանար նրա հոգեկան վիճակի քննությունը, և պատի վրա նկատելով ավստրիական կայսեր դիմանկարը, բարձրաձայն գոչեց, «Պարոնայք, կեցցե՜ թագավոր կայսր Ֆրանց Իոսիֆ Առաջինը»։
Գործը միանգամայն պարզ էր։ Շնորհիվ այն հայտարարության, որ Շվեյկն արեց իր սեփական նախաձեռնությամբ, մի շարք հարցեր վերացան և մնացին միայն մի քանի կարևորագույն հարցեր։ Այդ հարցերին տրվելիք պատասխանները պետք է հաստատեին այն նախնական կարծիքը, որ կազմվել էր ըստ հոգեբուժության դոկտոր Կալերսոնի, դոկտոր Հեվերոխի և անգլիացի Վեյկինգի սիստեմների։
– Ռադիումը արճիճից ծա՞նր է։
– Կներեք, չեմ կշռել,– պատասխանեց Շվեյկն իր անուշիկ ժպիտով։
– Աշխարհի վերջին հավատո՞ւմ եք։
– Նախ և առաջ ես պետք է տեսնեմ այդ վերջը։ Բայց համենայն դեպս, դա դեռ վաղը չի լինի,– անփույթ պատասխանեց Շվեյկը։
– Իսկ կկարողանայի՞ք հաշվարկել երկրագնդի տրամագիծը։
– Կներեք, չէի կարողանա,– ասաց Շվեյկը։– Սակայն, պարոնայք, ես էլ եմ ուզում ձեզ մի հանելուկ առաջարկել։– Կանգնած է չորսհարկանի մի տուն, յուրաքանչյուր հարկում ութ լուսամուտ, կտուրին երկու ձեղնալուսամուտ և երկու ծխնելույզ, յուրաքանչյուր հարկում երկու կենվոր։ Իսկ հիմա ասացեք, պարոնայք, ո՞ր թվին է մեռել դռնապանի տատը։
Դատական բժիշկները բազմանշանակալից իրար նայեցին։ Այնուամենայնիվ նրանցից մեկը մի այսպիսի հարց էլ տվեց.
– Արդյոք չգիտե՞ք, թե ինչքան է Խաղաղ օվկիանոսի ամենամեծ խորությունը։
– Այդ մեկը, կներեք, չգիտեմ,– լսվեց պատասխանը,– բայց կարծում եմ, որ դա ավելի կլինի, քան Վլտավայի խորությունը Վիշեգրադի ժայռի տակ։
– Բավակա՞ն է,– լակոնիկ կերպով հարցրեց հանձնաժողովի նախագահը։
Սակայն անդամներից մեկը թույլտվություն խնդրեց տալու նաև հետևյալ հարցը.
– Ի՞նչ կստացվի, եթե 12807-ը բազմապատկենք 13863-ով։
– 729,– պատասխանեց Շվեյկը առանց աչքը ճպելու։
– Կարծում եմ, միանգամայն բավական է,– ասաց հանձնաժողովի նախագահը։– Մեղադրյալին կարող եք տանել իր առաջվա տեղը։
– Շնորհակալություն, պարոնայք,– քաղաքավարի ասաց Շվեյկը։– Իմ կարծիքով էլ միանգամայն բավական է։
Շվեյկի գնալուց հետո երեքի կոլեգիան հանգեց հետևյալ միահամուռ եզրակացության. Շվեյկը կատարյալ հիմար և ապուշ է ըստ բնության այն բոլոր օրենքների, որ հայտնագործել են հռչակավոր հոգեբույժ գիտնականները։ Դատաքննիչին տրված եզրակացության մեջ, ի միջի այլոց, գրված էր.
«Ներքոստորագրյալ դատական բժիշկները համակարծիք են վերոհիշյալ հանձնաժողովին ներկայացած Շվեյկ Յոզեֆի կատարյալ հոգեկան բթության և բնատուր կրետինիզմի բնորոշման մեջ, որի կրետինիզմը երևում է «Կեցցե Ֆրանց Իոսիֆ Առաջին կայսրը» հայտարարությունից, որը միանգամայն բավական է, որպեսզի Յոզեֆ Շվեյկի հոգեկան վիճակը բնորոշվի, որպես բացահայտ ապուշ։ Ելնելով դրանից, ներքոստորագրյալ հանձնաժողովը առաջարկում է.
- Յոզեֆ Շվեյկի գործի դատական հետաքննությունը կարճել և
- Յոզեֆ Շվեյկին քննության ուղարկել հոգեբուժական կլինիկա՝ պարզելու համար, թե նրա հոգեկան վիճակը ի՛նչ չափով է վտանգավոր շրջապատում գտնվողների համար»։
Այն Ժամանակ, երբ կայացնում էին այդ եզրակացությունը, Շվեյկն իր բանտընկերներին պատմում էր.
– Ֆերդինանդի վրա թքեցին, իսկ ինձ հետ շաղակրատում էին զանազան դատարկ-մատարկ բաների մասին։ Ի վերջո մենք իրար ասացինք, թե արդեն բավական զրուցեցինք, ու բաժանվեցինք։
– Ես ոչ ոքի չեմ հավատում,– վրա բերեց կուչ եկած մարդուկը, որի մարգագետնից պատահմամբ կմախք էին հանել,– այդ ամենը պարզապես ժուլիկություն է։
– Առանց ժուլիկության էլ յոլա գնալ չի լինի,– առարկեց Շվեյկը, տեղավորվելով ծղոտե ներքնակի վրա։– Եթե բոլոր մարդիկ միայն ուրիշների բարեկեցության մասին մտածեին, ապա էլ ավելի շուտ իրար միս կկրծեին։