Տխրեց լուսինը: Երազող-տրտում սերովբեն թաքուն,
Մշուշոտ ծաղկանց անդորրում գունատ, աղեղը ձեռքին,
Մեռնող ջութակի ճերմակ հառաչն ու ողբն էր սայթաքուն
Իջեցնում զգույշ լազուրի աղոտ լուսապսակին:
— Այդ սուրբ ժամին էր, որ փառաբանվեց քո ջերմ համբույրը:
Տառապանքի դեմ այնքան սփոփիչ երազի երգը
Հագենում էր կուշտ՝ անվերջ խմելով տխրության բույրը,
Որն առանց ցավի սրտի հավաքած Երազի բերքը
Թողնում էր սրտում՝ անհուշ, մոռացված, ուստի ես հածում,
Թափառում էի՝ աչքերս գամած սալահատակին,
Երբ որ արևի վարսերի միջից, խավար փողոցում,
Հայտնվեցիր դու, և ինձ թվաց, թե տեսնում եմ կրկին
Լուսե շղարշով այն կախարդուհուն, որ մի ժամանակ
Իղձերի միջով իմ երես առած ու խենթ մանկության
Անցնում էր մեղմիկ, և նրա քնքուշ ձեռքը կիսափակ
Բուրյան աստղերի ճերմակ փնջեր էր թափում ցիրուցան:

APPARITION

La lune s’attristait. Des séraphins en pleurs
Rêvant, l’archet aux doigts, dans le calme des fleurs
Vaporeuses, tiraient de mourantes violes
De blancs sanglots glissant sur l’azur des corolles.
C’était le jour béni de ton premier baiser.
Ma songerie aimant à me martyriser
S’énivrait savamment du parfum de tristesse
Que même sans regret et sans déboire laisse
La cueillaison d’un rêve au coeur qui l’a cueilli.
J’errais donc, l’oeil rivé sur le pavé vieilli
Quand avec du soleil aux cheveux, dans la rue
Et dans le soir, tu m’es en riant apparue
Et j’ai cru voir la fée au chapeau de clarté
Qui jadis sur mes beaux sommeils d’enfant gâté
Passait, laissant toujours de ses mains mal fermées
Neiger de blancs bouquets d’étoiles parfumées.