Արեգակը, ավազին նիրհած չքնա՜ղ ռազմուհի,
Կլանում է նվաղուն քո մազերի ծուփ ոսկին,
Ու խմելով խունկը քո թշնամական այտերի,
Խառնում է այն սիրաբեր օշարակի արցունքին:

Առկայծումից այդ ճերմակ հավերժական ամայի
Ասում էիր, տխրեցրած համբույրներս մեղմագին,
«Երբեք մենք չենք վերածվի մի միայնակ մումիայի
Անապատի տակ զառամ և արմավի տակ մավի»:

Վարսերդ գոլ գետի պես հոսում են, ու նրանց մեջ
Լուռ լողացող Հոգուն ենք մենք հետևում անընդմեջ,
Եվ այն Ոչինչն են գտնում, որին դու չես ճանաչում:

Կհամտեսեմ ես ծորուն շառագույնը քո դեմքի,
Որ իմանամ, թե գիտի նա գաղտնիքը հմայքի,
Որն անզգա լազուրի քողն է կոտրում հարաճուն:

Le soleil, sur le sable, ô lutteuse endormie,
En l’or de tes cheveux chauffe un bain langoureux
Et, consumant l’encens sur ta joue ennemie,
Il mêle avec les pleurs un breuvage amoureux.

De ce blanc flamboiement l’immuable accalmie
T’a fait dire, attristée, ô mes baisers peureux
« Nous ne serons jamais une seule momie
Sous l’antique désert et les palmiers heureux !  »

Mais la chevelure est une rivière tiède,
Où noyer sans frissons l’âme qui nous obsède
Et trouver ce Néant que tu ne connais pas.

Je goûterai le fard pleuré par tes paupières,
Pour voir s’il sait donner au coeur que tu frappas
L’insensibilité de l’azur et des pierres.